Blog 2 van Eliane.

Komende weken zullen we jullie meenemen in onze overwegingen rond het maken van een keuze. Het zal vaak gaan over Ruards afwegingen en gedachten, vandaar dat ik hier iets zal delen van hoe ik er persoonlijk in sta.

Dit proces laat me niet onberoerd, en in het begin verbaasde ik me daar over. Ik ben namelijk zo’n eeuwige reiziger; ik heb nooit langer dan vijf jaar op dezelfde plek gewoond, en vijf van de zes keren was dat gewoon een leuk avontuur. Als kind zag ik vooral uit naar het krijgen van een nieuwe kamer, het kiezen van de kleur aan de muren, de vele kaartjes die ik kreeg bij het afscheid op school, het interessante nieuwe meisje zijn op de nieuwe school… Dus toen ik tegen alle plannen in toch met een dominee trouwde vond ik het uitzicht op veel verhuizingen niet erg.
Maar het is het wel, en toen ik me daar bewust van werd moest ik opeens aan mijn vader denken, predikant binnen de PKN. Ik heb hem bijna nooit zien huilen, maar wel toen hij tijdens zijn eerste gemeente een beroep kreeg vanuit Nijverdal. Ik weet nog goed hoe hij en mijn moeder ons op de hoogte brachten van de keuze die gemaakt moest worden. Mijn eerste gevoel was opwinding: ‘hoe ziet de pastorie er uit?’, ‘hoeveel kamers?’, ‘welke school is daar?’, ‘is er een leuke jeugdgroep in de kerk?’. Maar mijn vader begon opeens te huilen, en voor een gevoelige meid als ik heeft dat onuitwisbare indruk gemaakt. (Trouwens, de pastorie was lelijker en kleiner, de school is geen fijne plek geworden, en de kerk had geen jeugd…) Hoewel ik natuurlijk wel mee huilde met mijn vader, welke dochter kan onberoerd blijven door haar vaders tranen, wist ik niet goed waarom we huilden. Maar nu snap ik het: een beroep roept moeilijke vragen op. Hoe maak je de juiste keuze, hoe weet je waar God je wil hebben, welke prijs betaal je voor je keuze, en wat is roeping eigenlijk? De jaren in Zaamslag hebben me op veel gebieden volwassen gemaakt en me beroofd van mijn kinderlijke naïviteit, en dat merk ik nu ook op dit gebied. Mijn geweten, mijn verantwoordelijkheidsgevoel, mijn verlangen naar zekerheid en stabiliteit – ze spelen allemaal op.

Op dit moment sta ik nog niet voorgesorteerd richting één kant. Ik zou met alle liefde nog enkele jaren in Zaamslag blijven, maar Rotterdam-Beverwaard lokt ook, vooral omdat het pionieren in een startende gemeente bij Ruard past. Maar wat we ook kiezen, het staat buiten kijf dat we het goed hebben in Zaamslag. Zaamslag, vooral de gemeente, voelt voor ons als een echt thuis. Natuurlijk kenden de afgelopen jaren ook intense tijden, er waren momenten waarop ik het liefst de eerstvolgende bus wilde pakken naar hogere grond om te trouwen met een loodgieter (gelukkig ben je niet zo snel buiten Zeeland en liggen de loodgieters niet voor het oprapen…), maar daar staat tegenover dat zowel Ruard als ik wel ongelooflijk veel hebben ontvangen van God – ook door de moeilijke tijden heen. Ik sta vol verwondering te kijken naar wat Hij ons door mooie en zware tijden heen heeft gegeven: liefde, groei, vriendschap, kinderen, maar ook lessen in vertrouwen en nederigheid, Hij liet me ontdekken dat zelfs ik afhankelijk ben van Zijn kracht en genade.
Gods dragende hand te zien in het verleden, daar probeer ik deze tijd moed uit te putten. Het werk van Gods handen in vroegere dagen beschouwen, leidt hopelijk tot de uitspraak ‘In U stel ik mijn vertrouwen, wijs mij de die ik gaan moet.’ (Ps. 143:5 en 8). En laat God met ons meegaan op die weg om ons te leiden.