Redenen om te gaan

Het woord centraal, de honger in Rotterdam, de toekomst van de kerk, vertrouwen op God… Dit zijn allemaal redenen om te gaan die langskwamen in gesprekken met jullie. Enkelen van jullie zeiden: ‘we zullen jullie enorm missen, maar toch kunnen we jullie laten gaan, want….’ We willen jullie meenemen in een aantal gesprekken die hierover gingen. We vertellen niet met wie we deze gesprekken hebben gevoerd, en we garanderen ook niet dat we de juiste weergave van het gesprek geven. Maar wat we hier schrijven is ons in ieder geval bijgebleven.

Voorop staat natuurlijk dat het werk in Beverwaard op Ruards lijf is geschreven. Dit is iets waar bijna iedereen het over eens is, wij ook. Maar iemand zei ook: ‘Ruard, de mensen worden te afhankelijk van je preken.’ We waren benieuwd: waarom denk je dat? ‘Kijk maar hoe leeg de tweede dienst is als jij er niet bent. Deze afhankelijkheid moet doorbroken worden. Niet de prediker moet centraal staan, maar het woord. Dus, misschien is het helemaal niet zo slecht voor Zaamslag als je gaat.’
Een ander was van mening dat in Rotterdam, en specifiek Beverwaard, zoveel honger en dorst is naar het evangelie.  ‘Met jouw gave om het evangelie te prediken moet je wel gaan!’ Maar we hebben ook gehoord dat Ruard hier nodig is, want hier is evenveel  honger en dorst. ‘Klopt,’ was het antwoord, maar ‘ze hadden vier jaar de kans. Als ze het evangelie nu nog niet gehoord hebben zullen ze ook in de komende twee jaar niet in de rij staan.’ Iemand anders gebruikte hiervoor de gelijkenis over Lazarus en de rijke man. De rijke man smeekte vanuit de hel of Lazarus uit de dood mocht terugkeren om zijn broers te bekeren. Maar het antwoord was ‘nee’, want ze hebben Mozes en de profeten. ‘Als ze daar al niet naar luisteren zullen ze ook niet naar Lazarus luisteren.’ Dit wil niet zeggen dat we nu zeggen dat degene over wie het gaan helemaal nooit het evangelie zullen aannemen. Alleen hebben wij daar geen invloed op. Als er een ding is dat Ruard de afgelopen vier jaar geleerd heeft, is het dat hij het geloof niet kan geven of wegnemen, het is en blijft een geschenk van God. Of mensen tot geloof komen of niet is niet afhankelijk van ons.
Een ander gesprek hierover begon met de vraag waarom Ruard zou willen gaan. Ruard noemde meerdere redenen, maar ook dat hij geloofde dat het nodig is opnieuw te zoeken naar een vorm van kerk-zijn die bij de bijbel én bij deze tijd past. Dat is hard nodig volgens hem; onze manier van kerk-zijn sluit niet meer aan bij de jongeren en niet-gelovigen. Waar kan je beter opnieuw zoeken naar vormen dan in een kerk dat begint? In reactie hierop zei Ruards gesprekspartner: ‘misschien is het daarom niet goed voor de gemeente van Zaamslag als je gaat, maar wel goed voor de kerk in het algemeen.’
Verder reageerde iemand op de nieuwsbrief en het verhaal over het jonge groen op deze manier: ‘hebben we dan niets geleerd? Jij hebt altijd geleerd en gepreekt dat we op God moeten vertrouwen – waarom zijn we dan zo bang?’ Een ander schreef: ‘we zien ons leven als in een trein, waar mensen instappen en ook weer uitstappen, jij was een korte tijd deel van ons leven en nu mogen wij jou weer laten gaan. Wij gunnen de mensen in Rotterdam iemand als jou, Ruard, om via jou/jullie Jezus te leren kennen. Echt, het is niet in ons belang, maar in het belang van Gods’ plan.’

Dit zijn de redenen die in gesprekken werden genoemd om te gaan. De overgave schittert er door heen, daar hebben we diep respect voor. Ook als we gevraagd werden om te blijven, werd die vraag vaak omlijst met het gebed ‘niet onze wil, maar Gods wil’. Er is geloof voor nodig om dat met heel je hart te zeggen. Dit is bewonderenswaardig en één van de redenen voor onze trots op Zaamslag. Er wordt wel gezegd dat de GKv Zaamslag zal instorten als we weggaan. En natuurlijk, er zullen dingen veranderen, en misschien haken er enkele leden af. Maar we hebben altijd een gezonde kern gezien in de gemeente, en daar kunnen we ook afgelopen weken niet om heen, een kern waar we met verwondering over spreken.

Terugkijkend op alle genoemde redenen is het sowieso zichtbaar dat er genoeg redenen voor welke keuze dan ook zijn. De spreiding binnen de gemeente maakt duidelijk dat een unaniem akkoord (voor welke keuze dan ook) er niet in zit, dat is ook goed om mee te nemen 🙂 Maar ons gebed, en laat het alstublieft ook uw gebed zijn, is dat we om de juiste redenen kiezen. Want de verkeerde motivatie zal ons op den duur kapot maken. Stel je voor, we blijven omdat we denken dat we Zaamslag van de ondergang moeten redden – dan zal Ruard naar zijn aard binnen de kortste keren met een burn-out zitten. Of we blijven omdat we de teleurgestelde en emotionele reacties van de mensen niet willen zien – we zullen ons uiteindelijk gebruikt en gemanipuleerd voelen en zullen ons tegen de gemeente keren. Of stel je voor, we gaan puur vanuit egoïsme, terwijl we ten diepste voelen dat we Zaamslag nog niet kunnen loslaten – dan zullen we op den duur met ons geweten moeten strijden, wat onze relatie met God zal kleuren. Het komt dus neer op luisteren, zoeken en bidden voor Gods aangezicht in alle eerlijkheid.

Dit is de laatste algemene blog. Volgende week vrijdag of zaterdag ontvangt u via deze weg een bericht over onze keuze, met uitleg erbij. Tussen alle berichten zat er helaas nog geen briefje uit de hemel bij. Wel voelen we een bepaalde overtuiging groeien, die steeds meer bevestigd wordt, waar we God dankbaar voor zijn. Wordt vervolgd…