We moeten jullie meedelen dat we ervoor hebben gekozen om het beroep vanuit Rotterdam-Zuid te aanvaarden.

Misschien denk je ‘ja natuurlijk, het was voor mij vanaf het begin al duidelijk dat jullie zouden gaan’. Maar nee, dit was tot het laatste moment niet duidelijk. En we hebben na de keuze geen seconde juichend op de bank gedanst. Dit was de moeilijkste keus in ons leven, Ruard heeft opgebiecht dat hij zelfs over het ten huwelijk vragen van Eliane nog minder nagedacht heeft.
Misschien denk je ‘neeeee, laat dit niet waar zijn…’. We willen je laten weten: wat we hieronder schrijven is niet om onszelf te rechtvaardigen, of om jou de keuze te laten snappen. Want we denken zelf dat deze keus niet te begrijpen is voor iemand die ons zó graag hier wil houden, voor jou voelt dit misschien enkel als verlies, met niets dat er tegenover staat en het kan verlichten.
We schrijven een uitleg van onze keuze om jullie deel te maken van het proces, vanuit de hoop dat onze woorden jullie helpen om de verlies ervaring om te buigen tot gebed en geloof.
Dat is in elk geval bij ons gebeurd. Afgelopen weken hebben we opnieuw leren bidden, en ons steeds afhankelijker gevoeld van Hem. Het briefje uit de hemel is nooit op onze mat gevallen, en we zullen dus ook nooit stellen dat onze keus Gods wil is, dat zullen we hier op aarde nooit weten. Maar we hebben zijn leiding ervaren in de omgang met de keuze, en konden uiteindelijk bidden en hopen dat God welke keuze dan ook ten goede zou keren voor beide gemeentes. Met als gevolg dat we leerden om Christus’ gemeente aan Hem terug te geven.

Hoe ging het proces
Zoals gezegd: het was spannend tot op het eind. Pas woensdagavond, na een mail vanuit Beverwaard, wisten we het zeker. En ja, we hebben toen geproost, maar elke slok ging gepaard met een diepe zucht.
We nemen jullie mee in de afgelopen weken. We stelden eerder dat volgens ons een nieuwe roeping niet ten koste van de oude roeping moest gaan. Zo zijn de weken ook verlopen. De eerste draaiden rond de vraag: ‘kunnen we weg uit Zaamslag?’. Deze vraag woog enorm zwaar, en we hebben elk argument gewikt en gewogen. Tegen het eind van de tweede week werd het ons steeds duidelijker dat we volgens ons weg mochten en konden. Daarna kwam de vraag op: ‘we kunnen weg, maar kunnen we eigenlijk wel naar Beverwaard?’ We hebben ons in die gemeente verdiept en onze overtuigingen en idealen er naast gelegd. En steeds meer werden we gegrepen door wat daar gebeurt. Dit was voor ons beiden een belangrijk proces, maar vooral voor Eliane. Tot dan toe was Beverwaard vooral een project waar Ruard zichzelf zag werken en Eliane keek van een afstandje mee en trapte op de rem. Maar gaandeweg groeide bij haar het enthousiasme en de overtuiging dat dit ook haar plek kon zijn, en werd ze bij tijden nog gedrevener dan Ruard.  Gedurende deze weken hebben wij gebeden: ‘wijs ons de weg en als U niet wil  dat we niet gaan, verhinder ons alstUblieft, laat ons opnieuw zien wat onze roeping in Zaamslag is’. God deed het niet, en woensdagavond hebben we de keus gemaakt.

Hoe staan we er nu in?
We zijn op dit moment blij, een beetje gespannen en verdrietig. We zijn blij omdat we nieuwe kansen voor het koninkrijk zien, we zien een project waar ons hart sneller van klopt. Dit is een droombaan die, zoals jullie zelf ook zeiden, echt bij ons past. Maar de spanning is er ook, want we kiezen niet voor een makkelijker leven. We kiezen voor een weg die offers vraagt, van ons als gezin, als echtpaar en als voorganger. Is dit echt de goede keus? Is het niet beter om in het veilige Zaamslag te blijven? Wat als degene gelijkt heeft die zegt dat Zaamslag instort na ons vertrek, zijn we daar dan verantwoordelijk voor? We zijn ook gespannen voor de reacties vanuit de gemeente, want we vinden het vreselijk om de mensen teleur te stellen die ons zo na aan het hart staan. De spanning zal misschien wegebben, de blijdschap zal wellicht veranderen in gewoonte, maar het verdriet blijft. We houden van jullie, en vinden het zwaar om afstand te nemen.

Onze redenen
In de afgelopen vier blogs hebben we al redenen genoemd die jullie aandroegen, die hebben allemaal een rol gespeeld in de overwegingen. Maar dit zijn onze eigen overwegingen:
– We geloven dat God zijn kinderen vasthoudt en dat niemand ze uit Zijn hand kan trekken. Dit zorgt er voor dat ons komen of gaan niet verantwoordelijk is voor het geloof of ongeloof van wie dan ook. We durven daarom los te laten. Dit is niet makkelijk, en vinden we vooral lastig richting de jongeren,  om wie we heel veel geven. Maar over één, twee of drie jaar zal dat niet anders zijn.
– Ruard’s preken worden het meeste genoemd als iets wat gemist worden. Daar zijn we dankbaar voor, maar dit is voor ons geen reden om te blijven, misschien juist een reden om te gaan. Ruard heeft jullie gevoed, hij heeft enkelen van jullie bij Christus gebracht. Hij heeft geïnvesteerd in de verwondering die jullie verlangden. Jullie vragen of die verwondering en voeding voortgezet en uitgebouwd mag worden, Beverwaard vraagt of Christus voor het eerst verkondigd mag worden. Als we zien hoe God Ruard op deze wijze heeft toegerust, willen we die gave gebruiken voor het verder verspreiden van Gods evangelie, het inzetten in Gods koninkrijk. We doen dit in het weten dat jullie de verwondering ook zonder Ruard kunnen vinden. Jullie zijn sterk genoeg, wij hoeven niet jullie hand vast te houden.
– Gedurende het proces hebben we steeds gevraagd: waarom zijn we nog een jaar of twee nodig? Welke specifieke taken of dingen moeten we nog verwezenlijken? Hier kregen we geen duidelijk antwoord op. Wat in ieder geval verlangd werd was dat het huidige werk voortgezet wordt. Voor ons was dat niet genoeg reden om te blijven. Als dat de reden is, blijven we namelijk voor altijd.
– Jullie hebben een dominee en een leider nodig, maar jullie geloof staat of valt niet met Ruard. En ja, Ruard betekent voor velen van jullie heel veel, dat hebben we ontdekt. Maar misschien is juist dat een reden om te vertrekken. Elke goede hulpverlener leeft volgens de regel: mensen mogen niet afhankelijk van je worden, want anders maak je ze (met de beste bedoelingen) alleen maar zwakker. Als Zaamslag draait op Ruard, als hij het ankerpunt van het geloof is, is het tijd om te gaan.

Ons aanbod
Omdat Ruard in Rotterdam voor 70% een taak heeft, is er de mogelijkheid om voor de andere 30% voor de gemeente van Zaamslag te blijven werken. Dit tot er een nieuwe dominee komt of totdat Ruard of de kerkenraad signaleert dat het niet gaat. Uiteraard moet dit nog met de kerkenraad worden besproken en gekeken hoe dit kan worden ingevuld. Ruard kan dan ook tijd vrijmaken om en toe in Zaamslag te blijven preken.

Tot besluit
Gaan we onze droom achterna? Ja. Geloven we in die droom? Ja. Wordt het fijn en makkelijk?  Nee. We zullen terugverlangen naar Zaamslag. Stiekem hopen we dat jullie na de teleurstelling langzamerhand met ons mee kunnen leven, de keuze in een ander licht kunnen zien. Het licht van het komende jaarthema ‘liefde voor de ander’. Ons vertrek zou het offer kunnen zijn dat Zaamslag brengt aan ‘de ander’ in Beverwaard. Ons vertrek kán een kracht worden, en kán Zaamslag maken tot een stad op de berg, als lichtend licht dat niet voor zichzelf schijnt maar voor de ander die Christus niet kent. In plaats van een jaar praten over missionair bezig zijn, kunnen jullie door ons los te laten en voor ons te bidden onze uitzendende gemeente worden.

Hoe nu verder:
Komende zondag zullen we samen dit alles in gebed aan God opdragen.
wij gaan vanaf 12 febr als gezin een week weg, en zullen eventuele berichten (positief of negatief :P) niet beantwoorden.
De kerkenraad zal z.s.m. zich bezinnen op een beroepingstraject en zal het aanbod van 12u bespreken.
We zijn nu nog een half jaar in Zaamslag! De synodetijd was ook een half jaar en werd door jullie als enorm lang ervaren, dus deze enorme tijd ligt nu nog voor ons 🙂 Laten we deze tijd koesteren en goed gebruiken.