RUARD&ELIANE in MeerdanBeverWAARD!
Nieuwsbrief juni 2019

Een nieuwsbrief over wonderen: we hopen dat jullie na het lezen net zo enthousiast en bemoedigd worden door Gods daden in mensenslevens als wij hier.

Uitnodiging
Want we willen jullie uitnodigen voor de dienst van komende zondag, waarin Atabek uit Kirgistan gedoopt zal worden. Een volwassendoop in een gymzaaltje waar voorin een kinderbadje staat die gevuld is met net iets te
koud water – dat moet je gezien hebben 🙂 De eerste keer dat wij daar getuige van waren was afgelopen Pinksteren. Toen werd Billish, een ex-moslim uit Siera Leone, gedoopt. Zijn levensverhaal heb ik hieronder opgeschreven. Met tranen in mijn ogen zag ik hem driemaal kopje onder gaan. Het zag er ook geweldig uit: drie mannen in witte gewaden kniehoog in het water, Billish’ gezicht is zo zwart als het gordijn voor in de zaal, Ruards gezicht zo wit als het doopgewaad – het contrast kon niet groter. Dus jullie zijn uigenodigd: zondag 30 juni, 13u, Oude Watering 324!

Atabek is geboren als moslim in een gezin waar aan liefde veel gebrek was. Minder dan een jaar geleden heeft hij zijn land verlaten in de hoop op een betere toekomst. In Kirgistan was hij al met christenen in aanraking gekomen, God had al in zijn hart gewerkt en zo kwam hij op Pinksterzondag naar onze gemeente met de vraag: ‘ik wil gedoopt worden, maar ik heb onderwijs nodig.’ Door God geleid bezocht hij ons juist op de zondag dat Billish gedoopt werd, je zag hem genieten van het schouwspel. Het plan was om de hele zomer te wijden aan
bijbelonderwijs, gevolgd door zijn doop. Maar deze week hoorde hij dat hij binnenkort uitgezet wordt naar Finland, het land waar hij Europa binnenkwam. Daarom komt alles in een stroomversnelling en dopen we
hem deze zondag al, in de hoop dat we daarna nog enkele weken samen met hem krijgen. (Als u christelijke connecties heeft in Finland, laat het ons weten.) Het wordt doop a la Fillipus en de kamerling dus: ‘daar is
water, waarom zou ik niet gedoopt worden?’ We zien uit naar zondag, met pijn in ons hart vanwege het komende afscheid, maar vol vertrouwen dat God met hem meereist.

BILLISH VERTELT….
Siera Leone is het land van klap op klap; de burgeroorlog die gevoed werd door de diamantenstrijd heeft het land ontzettend veel gekost, toen die achter de rug leek kwam Ebola en legde alles plat. Hopelijk is dat voorbij. Maar de armoede, stammenstrijd en corruptie blijft. Billish werd geboren als zoon van een stamhoofd, in een arm gezin, en als moslim grootgebracht. Hij spreekt met liefde over zijn vader en moeder, met pijn over de armoede, en met walging over de inwijdingsritueel van de jongens. Meisjes worden besneden, en jongens worden zonder eten het oerwoud ingestuurd in de hoop dat ze er na vele nachten levens weer uitkomen. De armoede, uitzichtloosheid en barbaarse gewoonten dreven hem uit zijn vaderland. Een economische vluchteling dus, dat zijn mensen waar we
een negatief beeld van hebben, toch? Maar Billish legt zijn keuze uit: een keuze tussen een langzame dood in een uitzichtloos afrikaans land, of een snelle dood tijdens de reis naar Europa. Voor die laatste optie heeft Billih gekozen, in de hoop op een betere toekomst, en tijdens zijn reis ging de dood met hem mee. Dat hij niet één van de slachtoffers is geworden is voor hem een blijvende reden tot lofzang…God heeft hem keer op keer gered, en hem in een land gebracht waar hij Gods liefde kon leren kennen.

Zijn tocht ging via Ivoorkust door West-Afrika heen. Voor de oversteek van de Sahara kocht hij in Niger een plaats in een pick-uptruck van smokkelaars, die zouden hem samen met de 45 anderen naar Libië brengen. Er was genoeg water ingeslagen – voor hen, de smokkelaars. Niet voor de 46 personen achterin de truck, mannen en vrouwen overgeleverd aan gewetenloze mannen, onbeschermd voor de brandende hitte van de woestijn, met een snel slinkende watervoorraad. De tocht was een hel. Slechts 8 van de 46 personen overleefden deze tocht, Billish heeft 18 van de slachtoffers met eigen handen begraven. Als hij hierover verteld zie je dat hij de beelden voor zich
ziet, en hij klinkt verbaasd: ‘Why me? Waarom ik? Waarom ben ik niet in de woestijn begraven? Omdat God mij hier wil hebben, bekeerd en gedoopt als christen.’

In Libië werden de overlevenden opgepakt en vastgehouden door een militiegroep. Er werd losgeld geëist aan zijn familie, en elke dag dat dat niet werd betaald werden ze mishandeld en geslagen. De littekens spreken boekdelen. Zijn familie had het geld niet, dus toen er smokkelaars bij hem verschenen ging hij zonder aarzelen op hun aanbod in: zij zouden hem hem naar Italië brengen, en hij betaalt hen in dat land van de welvaart een bedrag van ongeveer 30.000 euro. Zonder enig idee van de grootte van dat bedrag zat hij al vrij snel op een bootje in de Middellandse Zee. Op weg naar het beloofde land. Maar er kon nog veel misgaan, en dat gebeurde ook. Het ventiel liet los, en de boot begon water te maken en te zinken. Met ogen op de kust van Italië gingen de tientallen opvarenden hun dood tegemoet. Maar dat er geen enkele slachtoffer is gevallen is enkel een wonder. Als hij tijdens de doopdienst over het moment op zee vertelt krijgen zijn luisteraars kippenvel, want hij schetst hoe uit het water plotseling drie dolfijnen opduiken. Zij duwen het gammele bootje voort, tot uiteindelijk de Italiaanse kustwacht hen vindt en redt. En dan is Billish op het continent waar hij uiteindelijk met Gods liefde in aanraking komt: in Europa.

Italië is een zwaar en moeilijk land voor bootvluchtelingen, dus Billish pakt na twee jaar de trein naar België met de adem van de smokkelaars altijd in zijn nek. In België krijgt hij een sterk gevoel dat hij naar Nederland moet. Hij heeft alleen geen geld meer, en de Belgische politie pakt hem op en ondervraagt hem. Zijn enige antwoord is telkens: ‘I just wanna go to Holland, I don’t know why, but I just want to.’ Ze lieten hem een nacht in de cel, en tegen alle landelijke afspraken in werd hij de volgende ochtend vrijgelaten met een ticket in de hand naar Amsterdam. En zo eindigt de route vanuit Siera Leone in het AZC van Beverwaard, waar hij na enkele dagen door
pastor Ruard bij de tramhalte wordt aangesproken en hij uiteindelijk een dienst bezoekt van de gemeente. In zijn eigen woorden: ‘en daar voelde ik liefde, en liefde en liefde. De hele nacht heb ik er wakker van gelegen en nagedacht en gezocht. Ik ken die liefde niet vanuit de Islam. Het trok aan me, en liet me niet los. En nu ken ik Jezus als Heer en Redder.’

Zijn toekomst is onzeker wat betreft woonplaats en veiligheid. De smokkelaars hebben hem gevonden, berdeigd, en zijn broer in Siera Leone ernstig mishandeld omdat het geld niet betaald kan worden. De politie hier en in Siera Leone zijn er mee bezig, maar de spanning daarover blijft. Ook de vraag om een verblijfvergunning is onzeker, hoewel hij vanwege de dreiging niet terug naar Italie hoeft (wat volgens het Dublin-akkoord wel de afspraak is). Hij mag sowieso een jaar blijven, en Billish is vol lof en vertrouwen over Gods liefde en macht. En waar zijn reis verder ook naar toe gaat, het evangelie gaat met hem mee en zal worden verder verspreid, in Beverwaard of Afrika.

BID & DANK MEE
– In MeerdanBeverWaard zijn we samen gaan zitten om ons te bezinnen op de vraag wie we zijn als gemeente en waar we voor willen gaan. Dit visietraject is vruchtbaar en samenbindend, we hopen het nieuwe kerkelijke seizoen te beginnen met een hernieuwd visie & missie.
– Sinds de start van de sportcommunity, sporten op een veldje in de wijk, is dit project enorm gegroeid. De sfeer is goed en de relaties groeien. Ons verlangen is om de coördinator hiervan, Maikel van het Leger des Heils, voor één dag in de wijk aan te stellen als jongerenwerker voor onze gemeente. Samen met hem kan de sportcommunity uitgroeien tot een youth-community waarbinnen de zingevingsvragen gesteld en beantwoord kunnen worden. De eerste stappen op weg daar naar toe moeten nog gezet worden, omdat ook de financiële kant hiervan nog moet worden uitgezocht.

– Binnen de gemeente is er verlangen naar een doodeweekse kinderbijbelclub of een vakantiebijbelclub. We hopen hier komend seizoen ruimte en mogelijkheden voor te vinden.
– Bovenal: we zien steeds meer dat als wij ons zwak voelen in ons werk, God ons juist dan zegent. ‘God is here, let the weak say I am strong!’. Bidt God alstublieft samen met ons of Hij niet wil laten varen wat Zijn hand is begonnen te doen in het leven van Atabek, Billish en iedereen die verlangt. En dank Hem dat we dat vol vertrouwen mogen belijden.